Respect: Anita liep 7 maanden na de bevalling van haar derde de marathon

Zeven maanden na de bevalling van je derde dochter een hele marathon (42,2 km !) lopen. Anita Laan deed het. ‘Ik was gesloopt, leefde op een reserve-accu. En toch hield ik het trainen vol.’

Anita (31) is moeder van Isa (5), Yara (3), en Julie (7,5 mnd) en is samen met Bart (32).

‘Op 1 januari hadden Bart en ik het over onze goede voornemens. Een grote wens van Bart was om samen met mij een marathon lopen. Toen kwam het Sportrusten-schema ter sprake. Maximaal 14 kilometer trainen, dat zag ik wel zitten! Méér zou gewoon niet passen in ons drukke leventje. Het schema is gebaseerd op 100 dagen trainen. En de marathon van Rotterdam was toevallig precies 100 dagen na 1 januari… “Bart, we doen het gewoon, dan hebben we het maar gehad!”, zei ik.’

Door weer en wind

‘Ik kocht het boekje De marathonrevolutie en wilde strikt het schema volgen, waarin je nooit meer dan twee dagen achter elkaar rust hebt en tempo en afstanden afwisselt tot een maximum van 14 kilometer. En toen was het trainen, trainen, trainen. In de donkere, koude wintermaanden zat ik vaak al aan de etenstafel met mijn hardloopkleding aan. Het viel niet mee, door weer en wind, maar ik deed het!’

Rust? Welke rust?

‘Het idee achter het Sportrusten-programma is dat je rust en herstel het belangrijkste zijn. Rust? Help, dat heb ik niet! Helaas bleef onze jongste ’s nachts maar om (borst)voeding vragen. En dan werden Isa en Yara ook nog regelmatig wakker. Tel daar mijn onregelmatige werk, het kolven en de school van de kinderen bij op: ik was gesloopt, leefde op een reserve-accu. En toch hield ik het trainen, tot mijn eigen verbazing, vol. En kreeg ik er juist energie van.’

Dat kan toch niet goed voor je zijn?

‘Mijn familie steunde me, maar door de rest van mijn omgeving werd ik nog net niet voor gek verklaard. Zo snel na de bevalling kun je toch geen marathon lopen? Dat kan toch niet goed voor je zijn? Met 14 kilometer trainen red je toch nooit de 42,2 kilometer? Ik had geen zin om constant voor mezelf op te komen, dus ik beaamde het maar. Ik moest het tenslotte nog doen. De afkeur die ik bij sommige mensen voelde, maakte mij sterker. En Bart steunde en motiveerde mij al die tijd. Hij gaf mij vertrouwen: “Gaat goed komen, Anietje!”‘

“Zie je wel”

‘Helaas raakte ik in februari na een intensieve training geblesseerd aan mijn enkel. Ook had ik last van een zenuw in mijn voorvoet. “Zie je wel”, zag ik sommige mensen denken. En zelf dacht ik het ook: ik kan het dus gewoon niet. Gelukkig bleek bij de sportmasseur dat mijn kuit het probleem was: deze zat compleet vast. Na twee bezoekjes aan hem was het over. De twee weken vóór de marathon kreeg ik twee keer een allergische reactie en had soms last van duizeligheidsklachten en pijn in mijn maag. Kwam dit door de spanning? En was het wel verantwoord om de marathon te lopen?’

Afscheid

‘Twee dagen voor de marathon had ik weer een dikke keel en tong door een allergische reactie: gelukkig hielp een antihistamine-tabletje. Maar zelfs de dag erna sudderde dit nog na. We leverden de meiden af bij mijn vader, die 57 werd. Na een heerlijk Chineesje – voor mij alleen bami en gebakken banaan – gaf ik de meiden een extra dikke knuffel. Het voelde alsof ik afscheid nam, wat natuurlijk onzin was. Maar met een tien kilometer-wedstrijd waarbij ik half kwijlend en in shock langs de lijn neerviel nog vers in het geheugen, was ik toch bang dat me iets zou gebeuren. Al had ik mezelf beloofd heel goed naar mijn lichaam te luisteren en hierop te anticiperen.’

Dé dag

‘Zondag 9 april 2017. De marathon van Rotterdam. Naar deze dag had ik drie maanden lang toegeleefd. Thuis kolfde ik eerst driekwart liter melk af, omdat dochter er vannacht niet was om me te verlossen. Eenmaal in Rotterdam kolfde ik nog een keer, verdekt opgesteld met een sjaal om me heen. Toen was het op naar de start. Even voor tienen klonk Lee Towers met ‘You never walk alone’. Kippenvel. Brok in mijn keel. Daarna volgde het kanonschot.’

Volop zon

‘Nu was het erop of eronder. Bart wilde met mij lopen en paste zich heel knap aan mijn tempo aan. Het werd warm: 20 graden volop in de zon. De kilometers gingen gestaag voorbij, om de paar kilometer was er muziek. Van de drank- en sponsposten maakte ik dankbaar gebruik. Op 14 kilometer stonden de mannen van Sportrusten, Koen en Maarten. Even een schreeuw en handjeklap. Tot hier had ik getraind qua kilometers. Hoe zou het verder gaan?’

Enthousiast publiek

‘Er stond publiek langs de kant, rijen dik, achter dranghekken, de hele route lang. We werden zelfs persoonlijk aangemoedigd – soms vergat ik even dat mijn naam op mijn startnummer stond. De kilometers vlogen voorbij, het tempo en mijn hartslag bleven constant. We gingen het befaamde 30 kilometer-punt voorbij. ‘De man met de hamer’ ging gelukkig aan mij voorbij. Nu wilde ik helemaal niet meer stoppen. We bleven lopers inhalen, er vielen steeds meer mensen uit: sommigen letterlijk grijs van beroerdheid.’

Dansend naar de finish

‘We maakten grapjes onderweg, Bart zweepte het publiek op, we dansten met onze armen op de muziek en kwamen steeds dichter bij de finish. Ongemerkt deden we er nog een tandje bij, de laatste twee kilometers. De finish kwam in beeld. We liepen hand in hand, ik had een brok in mijn keel. Met kippenvel gingen we samen over de finish. De marathon voltooid in 3:50u. Ongelooflijk!’

Anything is possible

‘Ondanks de gebroken nachten, de borstvoeding (van cup B aan de start naar cup C bij de finish: wie wil dat nou niet?!), drie drukke meisjes thuis, ons werk, ons huishouden, hebben we laten zien dat het kan. Ik heb de marathon heel makkelijk uitgelopen, vond het niet heel zwaar. Ook daarna voelde ik mij goed. Anything is possible!

Lees ook:

Hoog tijd: mama gaat weer sporten