Goed initiatief: aandacht voor bevallingstrauma’s

Net als veel andere vrouwen liep ik tijdens mijn bevalling een trauma op. Maar daar wordt niet veel en graag over gesproken. Daarom ben ik blij met het nieuwe initiatief van Stichting Geboortebeweging. Zij delen onder de hashtag #genoeggezwegen traumatische bevallingsverhalen om het taboe te doorbreken. 

‘De verloskundige greep me bij mijn kin en blafte: nu ga je luisteren!’, ‘”Jij wilt toch morgen naar huis? Dan moet je het ook allemaal alleen kunnen hoor”, zei de verpleegkundige. De rest van de nacht heb ik haar niet meer gezien.’ Twee voorbeelden van traumatische bevallingsverhalen die moeders (anoniem) delen onder de hashtag #genoeggezwegen van Stichting Geboortebeweging. Vanaf vrijdag 25 november delen zij iedere dag een traumatisch ervaring van een moeder die zich tijdens of na de bevallig onjuist behandeld, niet gerespecteerd of niet gehoord voelde. Het doel: het taboe rond bevallingstrauma’s doorbreken.

Je hebt toch een gezond kind gekregen?

Wat een goed initiatief. Ook ik kan inmiddels toegeven dat ik een bevallingstrauma heb opgelopen. En dat is niet iets waar ik graag over praat. Vooral omdat ik het gevoel heb dat ik niet mag klagen: ik heb toch een gezond kind gekregen? Mijn trauma komt, zoals de meeste bevallingstrauma’s, overigens niet zozeer door de pijn, de vacuümpomp en de uiteindelijke keizersnede. Het komt door de manier waarop  ik behandeld ben.

Lees ook dit blog voor FabMama over dit onderwerp. 

Hand in het gips

Zo kreeg ik, terwijl ik in barensnood was een gynaecoloog aan mijn bed met één arm in het gips (geen grap). Nadat ze met één hand getoucheerd had en concludeerde dat ze mij niet verder kon helpen met één hand (joh), haalde ze haar collega erbij die óók weer moest toucheren. Deze gynaecoloog gaf mij het gevoel dat ik niet goed mijn best deed. Tijdens het persen zei ze zoiets als: ‘Je moet nu écht even je best gaan doen.’ Wat dacht ze verdomme dat ik aan het doen was? Denk je dat ík, degene die droomde van een rustige thuisbevalling, zat te wachten op een keizersnede?

Verhaal halen

En het was nog geen uur na de keizersnede of de gynaecoloog stond aan mijn bed. Ze kwam verhaal halen. In al mijn frustratie had ik haar namelijk in de verkoeverkamer tegen mijn man een niet zo’n prettige vrouw genoemd (en dan in iets minder nette bewoording). Dat had de verpleegkundige gehoord en gemeld aan de gynaecoloog (dat zal wel protocol zijn). Lag ik daar, helemaal van de leg, benen nog verdoofd, mijn kind nog amper gezien, moest ik met haar in discussie over waarom ik haar benadering niet prettig vond. Hallo? Mag ik even aandacht voor mijn kind? Kan dit niet even wachten tot morgen? Of beter nog: tot bij de controleafspraak, als alle gemoederen weer wat bedaard zijn?

Huilen, lachen, huilen

Zo kan ik nog wel even doorgaan. Toen ik het verhaal de eerste keren vertelde, moest ik telkens huilen. Daarna deed ik er een beetje lacherig over, mijn manier om ermee te dealen: ‘Kun je het je voorstellen? Kwam er een gynaecoloog aan m’n bed met haar arm in het gips! Hahaha’. En nu ben ik zover dat ik toe kan geven dat het heel erg en traumatiserend was. Ik kan nog steeds niet goed naar de foto’s van de keizersnede kijken. En ben ik bang dat bij het volgende kind alles weer boven komt.

Nood aan de man

Ik weet, dat hoop ik tenminste, dat hulpverleners het beste met hun patiënten voor hebben. En dat ze soms, als de nood aan de man is, niet altijd rekening met je gevoelens kunnen houden. Maar toch: had die vrouw in het gips niet meteen haar collega kunnen roepen? En had de gynaecoloog mij niet op een andere manier aan kunnen moedigen? Kleine dingen die voor de vrouw in kwestie een wereld van verschil kunnen maken.

Zo, nu is ook mijn bevallingstrauma gedeeld. Gedeelde smart is halve smart, zullen we maar zeggen.

Wat vind jij van het initiatief van Stichting Geboortebeweging?

Lees ook:

25x wat ik dacht tijdens mijn bevalling 
8 ‘verrassingen’ na de bevalling
Wat ik dus niet wist over de bevalling…