‘Ik voel mijn benen nog!’ – verslag van mijn geplande keizersnede
Mijn eerste – traumatische – bevalling eindigde in een spoedkeizersnede. Daarom werd onze zoon Ties geboren met een geplande keizersnede. Een bizarre ervaring, zo lees je hier:
‘Ik voel mijn benen nog! Ik voel mijn benen nog!’, roep ik. Voor mijn gevoel zit de ruggenprik er nét in, maar ik hoor de instrumenten al rinkelen en voel gesjor aan mijn buik. Lichte paniek maakt zich van mij meester. ‘Voel je dit nog dan?’, vraagt een van de mensen in het blauw. ‘Nee’, zeg ik, licht beschaamd. ‘Als de verdoving niet zou werken, zou het voelen alsof en een bak ijsklontjes over je heen werd gegooid.’ Check.
Bizar gevoel
Twee uur eerder, om 9 uur ’s morgens, meldden we ons bij het ziekenhuis. Een beetje lacherig. Een beetje gespannen. Een beetje emotioneel. Een gevoel dat met niets te vergelijken is. Want over twee uurtjes zou onze zoon er eindelijk zijn. De datum en het tijdstip wisten we al twee weken. Een gekke gewaarwording, maar wel heel fijn. Konden we onszelf en onze dochter voorbereiden wat er komen ging.
Spitsuur
Eenmaal in het ziekenhuis blijkt het een drukte van belang op de afdeling verloskunde. Er staan drie keizersnedes gepland en de nacht ervoor zijn er ook een paar kindjes geboren. De voorbereidende handelingen (vooral veel vragen beantwoorden, even aan de monitor (foto), twee paracetamolletjes slikken en een operatiehesje aan) moeten daarom op een gedeelde kamer gedaan worden. Maar na de keizersnede zou mijn ‘privé-kamer’ gereed zijn. Gelukkig maar.
Honger
We moeten nog even bloed af laten nemen en daarna is het vooral wachten. Ik heb inmiddels al flinke trek, want ik moet nuchter zijn voor de operatie. Ik zeg tegen Maarten dat hij misschien nog even een banaantje moet eten. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat hij straks flauwvalt in de operatiekamer. We maken wat geruststellende grapjes, maken nog wat laatste foto’s van mijn buik en checken voor de zoveelste keer of de camera goed opgeladen is.
Showtime
En dan, eerder dan verwacht, krijgt ‘onze’ verpleegkundige een belletje: we mogen naar de operatiekamer. Dan begint mijn hart toch wel echt te bonzen. Maarten en de verpleegkundige rijden mij erheen. Als ik de deuren van de OK zie, krijg ik ineens flitsen van mijn vorige, traumatische bevalling. Het zal toch niet dat het nu allemaal terugkomt? Ik wil dat het dit keer een fijne ervaring wordt!
Geen tijd
Dat valt gelukkig mee, er is geen tijd om na te denken. Er komen allemaal mensen aan mijn bed die mij van alles vragen. Ik krijg een infuus (au!) en de gynaecoloog vraagt of ik erover na heb gedacht of ik niet gelijk mijn eileiders wil laten afbinden (heb ik, wil ik niet). Iemand maakt nog een foto van Maarten (zie foto) en mij met operatiemutsje op. Leuk voor later.
Paniek
Dan is het écht zover. Ik word de operatiekamer binnengereden, waar best veel mensen in het blauw staan te wachten, en word op de operatietafel geholpen. Dan komt het minst leuke gedeelte: de ruggenprik. Maarten mag mijn hand niet vasthouden, hij moet op een afstandje blijven. Gelukkig is daar de lieve gynaecoloog, die de paniek in mijn ogen ziet, mijn hand vastpakt en tegen me aan begint te kletsen – ik heb werkelijk geen idee meer waarover.
Verdoofd
Achter mij vertelt de anesthesist wat hij allemaal aan het doen is en wat ik daarvan zal voelen. Hij heeft duidelijk ervaring met paniekerige, hormonale vrouwen 🙂 Het verdovende prikje is even naar, maar van de ruggenprik voel ik nauwelijks iets. Vanaf mijn middel naar beneden wordt het vrij snel warm. Ik moet gaan liggen op de harde tafel. En dan komt het paniekmomentje waar ik dit stuk mee begon.
Kopzorgen
Ik probeer te ontspannen, zoals mij wordt opgedragen, maar dat is toch best lastig als er aan je buik gesjord wordt, je de instrumenten hoort rinkelen, er tien mensen in het blauw om je heen lopen, je armen ‘vastgesnoerd’ liggen en last but not least: je weet dat je kind straks geboren wordt. Zou hij wel gezond zijn? Ik denk steeds: ik vind het zo zielig voor hem. Wordt hij zomaar, zonder aankondiging, uit z’n vertrouwde holletje getrokken.
Liedje zingen?
Wat ik ook niet heel fijn vind, is dat ik alles kan horen. Ze moeten natuurlijk door taai littekenweefsel heen snijden. Of knippen. Of wat ze ook doen. En dat hoor ik. Krrk, krrk… Ik vraag of Maarten een liedje kan zingen. Doet hij niet. Gelukkig praten hij en de anesthesist wel tegen me aan om me af te leiden.
Ik zie niks!
En dan ineens hoor ik een zuiggeluid. Het vruchtwater wordt weggezogen. Ik weet wat dat betekent. Onze zoon komt er nu echt aan. Er gaat een luikje open op het blauwe doek, zodat we mee kunnen kijken hoe hij uit onze buik gehaald wordt. Maar ik zie niks. Het doek hangt te hoog voor mij. Dit moment ga ik toch niet missen he?!
Navelstreng om z’n nek
Gelukkig kunnen Maarten en de anesthesist mij nog net op tijd iets omhoog tillen. En dan zie ik ineens een hoofdje uit mijn buik komen. Ik begin onbedaarlijk te huilen. De gynaecoloog zegt heel rustig dat de navelstreng twee keer om z’n nek zit, maar dat dat niet erg is. Ik kan niets anders dan hem geloven. Hij wikkelt de navelstreng er rustig vanaf en tilt hem dan helemaal uit zijn buik. Het blijft even stil, maar al gauw begint hij te huilen.
Daar is hij dan. Onze Ties. Geboren om 10:58. Keurig op tijd.
Huid-op-huid
Hij wordt heel snel gecheckt en dan mag hij bij mij. Ik heb een speciaal schort aan met een soort draagzak erin. Daar wordt hij in gelegd. Dit directe huid-op-huidcontact leek mij van te voren heel fijn, maar ik vind het helemaal niks. Ties ligt veel te hoog, ik kan hem niet zien. En ik kan hem niet troosten, want mijn armen liggen aan de snoeren. Daarbij krijg ik druk op mijn borst van het ‘baarmoeder-inkrimp-middel’ dat ik krijg toegediend. ‘Mag hij misschien bij zijn vader?’ vraag ik.
Troosten
Dat is beter: ik kan hem nu zien en Maarten kan hem troosten. Hij maakt meteen smak- en zoekbewegingen met zijn mond. Mooi toch, hoe de natuur werkt! Ondertussen word ik gehecht. Als dat klaar is, word ik terug op het ziekenhuis bed getild, krijg ik Ties bij me, en gaan we naar de verkoeverkamer.
Plop!
Daar wil ik hem zo snel mogelijk aanleggen. Ik heb mijn borst nog niet bloot of – plop! – Ties hapt meteen goed aan. Ik was even vergeten wat een enorme zuigkracht die kleintjes hebben. Maar ik ben vooral heel opgelucht. Omdat de keizersnede gepland was en Ties zich niet uit zich zelf had aangekondigd, was ik bang dat dit gedeelte misschien ook niet natuurlijk zou komen.
High van de morfine
De napijn komt al vrij snel. En is best wel heftig. Elke vijf minuten moet ik mijn pijn een cijfer geven en op basis daarvan krijg ik morfine toegediend. Eén keer krijg ik een enorme dosis en voel ik me een beetje high. Lekker hoor! Ik krijg een ijsje. We bellen de opa’s en oma’s. Mijmeren over op wie hij lijkt. En dan wil ik vooral naar de afdeling. Ik wil eten!
Nieuw avontuur
Ties ligt in een ‘clip on’ bedje naast me terwijl ik een broodje naar binnen schrok. Ik kijk naar hem. ‘Jij was het dus die negen maanden in mijn buik zat’. En ik realiseer me: nu zijn we een echt gezin. Op naar een nieuw avontuur!
Lees ook:
Geplande keizersnede of natuurlijke bevalling?