25x Wat ik dacht tijdens mijn eerste bevalling

Mijn eerste bevalling was op z’n zachtst gezegd geen pretje. Traumatisch misschien zelfs wel. Toch kan ik er inmiddels soms ook wel om lachen: hoeveel pech kun je hebben? Als je nog moet bevallen: geloof me, bij de meeste vrouwen gaat het wél goed.   

Ja, ik denk dat het nu wel tijd wordt om de verloskundige te bellen. Wie van de vier zou het zijn? Ik hoop toch een beetje op die leuke.

Ze wil me natuurlijk straks toucheren. Heeft het nog zin om een onderbroek aan te trekken? Ja, laat ik het toch maar doen, anders is het ook zo’n rare ontvangst hè.

Vijf centimeter al? Appeltje eitje zo’n bevalling!

Jemig, hoeveel vruchtwater heb ik wel niet? En is het normaal dat het maar blijft lopen?

Poeh, het begint nu wel écht pijn te doen. Zet Modern Family maar af, hoor. Ik moet me nu even op iets anders concentreren.

Tien centimeter? Hallelujah. Kom maar op met dat persen. Ben er wel klaar mee.

Ok, daar gaan we. Wat moet ik eigenlijk doen? En is het normaal dat het voelt alsof ik moet poepen?

Kan die kraamhulp niet even iets nuttigs gaan doen, in plaats van stilletjes vanuit een stoel alles aandachtig in ogenschouw nemen?

Plassen? Nee ik hoef niet (…) Ok, ik ga wel even als je dat zo graag wilt. Ik doe niets liever op dit moment. (…) Zit eigenlijk best lekker zo op de pot. Shit, ik moet natuurlijk weer terug. (…) Nee, ik hoefde niet, zoals ik al zei. Katheter? Je gelooft me dus niet. Doe maar hoor, dat kan er ook nog wel bij. (…) Ik zei toch dat m’n blaas leeg was!

Ik ben nu al een uur aan het persen en aan je gezicht te zien schiet het nog voor geen meter op.

Naar het ziekenhuis? Nee hoor, dat past niet in het plaatje van mijn droombevalling. Moet het echt? Ja? (hysterisch huilen).

Shit, de kraamhulp heeft die enorme kraamverbanden verkeerd in die charmante gaasonderbroek gedaan (hoe is het mogelijk?). Broek nat, sokken nat. Ach, maakt ook niet meer uit, het is toch al een gênante bedoeling.

Ok, nog één perswee en dan vlug, die trap af (…) Dat ging nog best goed! Nog maar even snel een kauwgumpje pakken, dan voel ik me tenminste nog een beetje fris.

De buurman gaat naar zijn werk terwijl ik de auto instrompel. Gek dat het gewone leven gewoon doorgaat.

Oh ja, de snelweg is afgesloten. Rustig over die drempels. Maar wel een beetje opschieten a.u.b.! Moest je die auto van rechts nou echt voorlaten?

Het lijkt wel een film. Mijn man zegt zojuist lichtelijk hysterisch door de intercom van het ziekenhuis ‘Mijn vrouw moet bevallen!!’ Later kunnen we er vast om lachen.

Ik ben in de hel. Een team van zes man staat mij op de wachten en de klinisch verloskundige zegt dat ik m’n broek uit moet trekken en moet gaan liggen.

Heeft die gynaecoloog nou haar arm in het gips? Handig joh. Ja, ik begrijp het: je collega moet erbij komen, want met één hand kun je niks. Behalve toucheren, want dat lijkt iedereen vandaag graag bij mij te doen. De teller staat op 4.

Blijf naar Maarten kijken, blijf naar Maarten kijken. Die vacuümpomp wil je echt niet zien. Oei, zelfs bij hem zie ik nu paniek in zijn ogen.

Ik doe het niet meer. Ik stop er nu echt mee. Keizersnede? Ja hoor, prima!

Opzouten allemaal! Ik heb persweeën. Dat operatievest aantrekken en infuus aanbrengen doe je maar in je eigen tijd.

Ik hou van de anesthesist. Hij zegt dat ik mijn laatste wee heb gehad! Dat hij vervolgens een gemene ruggenprik geeft, is hem vergeven.

Best relaxed zo’n keizersnede. Geen pijn, warm kleedje over je benen en ik hoef niets te doen!

Ok, toch ook best wel eng. Felle lichten, een stuk of tien mensen in het blauw en hard gesjor aan mijn buik. Gelukkig zegt de lieve anesthesist dat ze er over vijf minuten al is.

Het luikje gaat open! Nu voelt het pas écht alsof ik in een film zit. Het moment waar we negen maanden op wachtten is daar. Die kleine hummel wordt uit mijn buik getild. En dan is het voorbij, godzijdank. Geen droombevalling, wel een droombaby.