Een wel héél bijzonder filmpje

Laatst ontdekte ik een filmpje op mijn camera dat ik nog nooit had gezien, van vlak na mijn keizersnede. Ik had niet verwacht dat een filmpje van nog geen dertig seconden zoveel met me kon doen.

Ik was nietsvermoedend door mijn fotocamera aan het ‘scrollen’. Ineens was daar een filmpje van vlak na mijn keizersnede, dat ik in bijna twee jaar nog nooit had gezien. Kennelijk was die niet overgekomen bij het overzetten van de camera naar mijn computer. En omdat de verpleegkundige de camera bediende, wist ik niet dat ‘ie gemaakt was.

Op de operatietafel

Ik lig nog op de operatietafel, met een pasgeboren (en heel hard krijsende) Bente in mijn armen. Maarten zit op zijn hurken naast ons. Ineens wordt Bente stil, terwijl ze haar hoofdje tegen mijn borst aandrukt. Ik zeg, met een bibberende stem: ‘Het lijkt wel of ze aan het zoeken is’ (doelend op mijn borst) en toen ‘Dat mag toch ook al wel?’

Moederstand

Toen ik dat filmpje zag sprongen de tranen in mijn ogen en zat er ineens een brok in mijn keel. Nog steeds als ik het bekijk, gebeurt hetzelfde. Het is maar een kort filmpje van nog geen halve minuut, maar het heeft voor mij zoveel betekenis. Ik vind het moeilijk om uit te leggen waarom, maar ik zal het proberen.

Traumatische bevalling

Mijn bevalling was nogal traumatisch, zoals je ook hier en hier kunt lezen. En daardoor was ik nogal ‘van het padje’ (er zijn vriendinnen die het nog steeds hebben over hoe ‘vlak’ ik klonk toen ik belde om te vertellen dat Bente was geboren). Ik was volledig in shock door wat mij zojuist was overkomen, waardoor ik er niet zo voor mijn pasgeboren dochter kon zijn zoals ik had gehoopt.

Droombeeld

Ik had een droombeeld dat ik na een soepele (thuis)bevalling lekker op mijn bed zou liggen bij te komen met mijn dochter op mijn armen en mijn man naast me. Niet dat ik met een katheter in en met gevoelloze benen in een ziekenhuis bed zou liggen en geen kant op zou kunnen. En bovenal: dat ik aan het verwerken zou zijn wat er in de afgelopen uren allemaal voor vreselijks was gebeurd.

Schuldgevoel

Ik heb daar veel moeite mee gehad en mij er schuldig over gevoeld – ook al wist ik dat ik er niets aan kon doen. Voor mijn gevoel was ik in die eerste momenten vooral met mijzelf bezig in plaats van met mijn baby. Dit filmpje liet zien dat ik toch wel echt meteen in de ‘moederstand’ was, een soort ‘bewijs’ dat ik toch wel meteen een goede moeder was. En dat is een enorme opluchting.

Wat een filmpje van een paar seconden al wel niet meer met je kan doen.