‘Gaan we nu naar huis?’: verhuizen met een 2-jarige

Als ik mijn wallen en rimpels mag geloven, ben ik de afgelopen 4 weken 4 jaar ouder geworden. Dat komt omdat wij zijn verhuisd naar ons nieuwbouwhuis. Niet alleen spannend voor ons, net zo min voor onze 2-jarige. 

Waar wij onze 1-jarige vorig jaar nog moeiteloos naar onze tijdelijke woning konden verhuizen, is dat met een 2-jarige toch wel even andere koek. Die zijn zich erg bewust van veranderingen en pikken jouw stress moeiteloos op.

Nieuwe huis

Daarom hebben wij het afgelopen jaar Bente met regelmaat meegenomen naar het nieuwe huis (of wat daar al van stond) en haar verteld dat we daar uiteindelijk zouden gaan wonen. Ook tijdens het inpakken van het oude huis heb ik haar steeds verteld dat de spulletjes allemaal naar het nieuwe huis zouden gaan, enz. enz. Je hebt natuurlijk geen idee in hoeverre ze dit snapt of oppikt, maar wie weet zou het helpen.

Huilen

Het ging eigenlijk allemaal prima, tot we op de laatste dag Bentes spulletjes toch echt in moesten pakken. Ze was met mijn moeder naar de kinderboerderij geweest, en toen ze terugkwam, was bijna al haar speelgoed ingepakt. Ze stond voor ‘haar’ kast en begon spontaan te huilen. En ik bijna ook. Weer uitleggen: de spullen zijn niet weg, ze zijn in het nieuwe huis, enzovoorts. Maar vanaf dat moment was ze er niet echt meer gerust op. Ze ging pas slapen nadat wij haar een paar keer hadden getroost en was duidelijk een beetje van slag.

Achteraf…

Achteraf was het misschien beter als ze die laatste dag en nacht bij opa en oma had geslapen. Maar ja, wij dachten: het is beter als ze gewoon bij ons is, omdat er al zoveel speelt. Op de dag van de verhuizing ging het gelukkig goed. Ik bracht haar, zoals ze gewend is van de dinsdag, naar opa en oma toe en ze ging meteen, zonder te piepen, spelen. Mijn ouders zouden haar aan het einde van de dag naar het nieuwe huis brengen.

Kamertje op orde

Ondertussen ging andere oma in het nieuwe huis druk aan de slag om Bentes kamertje helemaal op orde te maken en stortte ik mij op ‘haar’ kast, zodat als ze thuis zou komen, ze zou zien dat mama al die tijd niet had gelogen: haar spulletjes waren er nog, maar dan in het nieuwe huis. Ondertussen zette vriendin M. het keukentje in elkaar dat Bente voor haar verjaardag had gekregen, zodat ze het nieuwe huis meteen associeerde met iets leuks. Als klap op de vuurpijl kregen wij de glijbaan van vriend N., zodat Bente een eigen glijbaan in haar tuin had. Wat wil je nog meer?

Moment suprême

En toen kwam – na een voor ons slopende verhuisdag – het moment suprême: Bente maakte haar entree in het nieuwe huis. Ze rende meteen op haar kast af en was helemaal blij (en opgelucht) dat die er nog net zo uitzag als ’thuis’. Daarna stormde ze op het keukentje af en begon meteen te ‘koken’. Eigenlijk wilde ze al niet eens meer mee naar boven om haar kamertje te bekijken. Maar toen ze eenmaal boven was, rende ze van de ene naar de andere kant om alle spulletjes aan te wijzen die ze herkende van het oude huis.

Geruststellen

Eind goed, al goed? Over het algemeen wel. De eerste paar keer dat ze ging slapen moesten we nog een paar keer terug om haar te troosten en gerust te stellen. Het hielp om een paar vertrouwde knuffels in haar bedje te zetten en vooral heel veel uit te leggen (mama en papa zijn beneden, je kunt altijd roepen, enz.) Inmiddels slaapt ze zelf in, maar wordt ze nog af en toe huilend wakker. Ook dat gaat vast over. Ik slaap ook nog steeds niet goed: een nieuw huis is voor iedereen wennen.

Elke dag een cadeautje

Wat ook helpt, is dat ze elke dag een cadeautje van haar verjaardag uit de verpakking mag halen, zodat ze iets leuks nieuws heeft om mee te spelen. Maar, wat nog wel mijn hart een beetje breekt, is dat ze soms zegt (meestal na het eten): ‘Gaan we nu naar huis?’ En dat ze soms haar popje in haar buggy zet en zegt: ‘Nu naar huis.’ Arm kind. Het is ook wel logisch: wat kan het haar nou schelen dat haar nieuwe kamer veel groter is, ze nu een tuin en een bad heeft? Zij wil gewoon haar vertrouwde omgeving.

Laten we hopen dat ze haar nieuwe huis gauw als haar thuis gaat zien.

Lees ook:

100x wat ik leerde in mijn tweede jaar als moeder

Moeder zijn is je zorgen maken