Wennen op de crèche, ook voor mama

Wennen op de crèche. Niet alleen nodig voor het kind, maar net zo goed voor de moeder, heb ik inmiddels ervaren. Want dat loslaten, dat is nog best een dingetje!

Wat als ze niet gaat slapen?
Wat als ze niet wil eten?
Wat als ze zich in de steek gelaten voelt?
Wat als ze gaat huilen?
Wat als ze niet snappen wat ze bedoelt?
Ik bel het af.
Nee, dat doe ik niet.
We moeten er toch een keer doorheen.
Maar wat als ze niet gaat slapen?

Eerder schreef ik in dit blog over of we Bente naar het kinderdagverblijf zouden moeten brengen of niet. Inmiddels is de kogel door de kerk: vanaf het nieuwe jaar gaat ze elke woensdag naar de crèche. Overigens niet naar het kinderdagverblijf dat ik in het blog beschreef – bij een ander bleken we toch een beter gevoel te hebben.

Wennen

Afgelopen woensdag ging ze voor de tweede keer wennen. Dit keer van 10 tot 15 uur, inclusief middagslaapje. De avond ervoor en ’s ochtends vroeg had ik een steen in m’n maag en continu bovenstaande gedachtes in m’n hoofd. Sloeg nergens op, want de eerste keer wennen, van 10 tot 12.30 uur, was hartstikke goed gegaan. Maar dit vond ik toch wel andere koek. Vijf uur is best lang om je kind bij ‘vreemden’ achter te laten. Zeker met het slaapje zat ik in mijn maag. In zo’n vreemd bed, in een onbekende kamer, met andere kindjes erbij. Zou dat wel goed gaan?

Geen tranen

Zodra Bente de kindjes en het speelgoed zag, was ze mij gelukkig al vergeten. Ik legde haar slaapzakje, knuffel en reservekleding in ‘haar’ bak en toen ging ik maar, met een brok in mij keel. Ik zei Bente gedag, maar die had geen oog meer voor mij. En dat was maar goed ook. Want als zij was gaan huilen, waren bij mij ook geheid de tranen gekomen.

Afleiding

Ik ging naar mijn werk, een goede afleider. Om 13 uur kon ik het niet laten om even naar de crèche te bellen hoe het ging. De leidster vond dat gelukkig helemaal niet erg en vertelde dat Bente om half twaalf al was gaan slapen omdat ze helemaal op was. En dat ze zelfs door het brandalarm was heen geslapen Brandalarm? Ja, op de BSO hadden ze pannenkoeken gebakken en de rookmelders stonden nogal scherp afgesteld. Pff, gelukkig. Een broodje had Bente niet gewild en de drinkbeker had ze weggeduwd. Maar ze was wel meteen in slaap gevallen. Verder had ze lekker gespeeld en had ze alleen heel even gehuild toen ze besefte dat ik echt weg was.

Mama blijven

Al met al goed nieuws. Stipt om drie uur stapte ik binnen om haar op te halen. Ze stond gezellig tussen de andere kindjes in te keuvelen. Toen ze me zag kreeg ze de breedste glimlach ooit en kwam ze op me afgestormd. ‘Uit, uit!’ zei ze, wijzend op mijn jas. Nog een goed teken: kennelijk wilde ze dat ik mijn jas uit deed en nog even bleef.

Kusjes

De leidsters vertelde dat ze ook na haar slaapje geen broodje wilde, maar dat een lange vinger er wel in was gegaan. Ook zeiden ze dat Bente gelijk al erg naar een bepaald jongetje toe trok en dat ze hem zo lief vond, dat ze hem een kus had gegeven. Begint dat nu al? 😉 Toen ik tegen Bente zei dat we zouden gaan en dat ze gedag moest zeggen, ging ze iedereen persoonlijk een kusje geven. Heel schattig. En ook weer een goed teken.

Loslaten

Dus: al met al ben ik tevreden. Volgende week gaat ze een volle dag. Als ze dan een broodje eet en wat drinkt, ben ik helemaal opgelucht en kan ik haar in het vervolg met een gerust hart achterlaten. Wat ze zeggen is zeker waar: het is voor de moeder net zo wennen als voor het kind.