‘Vanaf morgen ben ik je weer een beetje kwijt’

Deze blog schreef ik met een brok in mijn keel. Morgen gaat mijn dochter voor het eerst naar de basisschool. Alles en iedereen is er klaar voor. Behalve ik. ‘Morgen laat ik je weer een beetje los.’

Je nieuwe rugtas staat klaar. Je drinkbeker is voorzien van een eenhoorn-label. Je naam staat op je gymschoenen. En jij staat te popelen. ‘Waarom mag ik nu al niet naar school?’

Alles is er klaar voor. Jij bent er klaar voor.

Maar mama niet.

Die loopt al een paar weken rond met een brok in haar keel als ze eraan denkt: jouw eerste schooldag. Het moment dat we je een kus en een knuffel geven en ‘achterlaten’ in de kleuterklas. Tussen alle vreemde kinderen en de nieuwe juf. Zwaai je ons vrolijk uit? Bijt je op je lip en ga je dapper spelen? Of komen toch de tranen?

Morgen is het zover. De allereerste keer op de basisschool.

Vanochtend wilde je even op de ‘babyschommel’ in het speeltuintje om de hoek. Ik pakte je benen vast en hield je even vast op het hoogste punt. Je giechelde zoals je dat al deed toen je een paar maanden oud was. En even flitsen de jaren als een film voorbij. Weer een cliché dat waarheid wordt.

Mijn vrolijke, sociale, lieve, gevoelige meisje. Jij maakte me vier jaar geleden moeder. Jij leerde mij een andere vorm van liefde kennen. Je vervult me elke dag met liefde en trots.

En nu ben ik je vanaf morgen een beetje ‘kwijt’. Laat ik je weer een beetje los. Zie ik je weer een stukje minder vaak. Moet ik je delen met de juffen, met je vriendjes en vriendinnetjes, met de BSO en met de overblijf.

En dat is goed, natuurlijk en heel gezond. Je bent er ook echt aan toe. Ik twijfel er ook niet aan dat je het enorm naar je zin gaat hebben en veel vriendjes en vriendinnetjes gaat maken.

Jij bent er klaar voor. Mama nog niet helemaal.

‘Mama, ik wil NU al naar school’.

Nog één nachtje, Bente. En dan is mama er ook klaar voor. Hoop ik.