Blog Wendy: ‘Uitje’ naar de supermarkt

Heel herkenbaar, deze eerste blog van Wendy: een tripje naar de supermarkt om even weg te zijn uit de babysleur. ‘Ik had besloten om er een uitje van te maken. Hoe sneu.’

Toen ik mijzelf – Sophie was zo’n vier weken oud – erop betrapte dat ik verzon dat ik moest poepen om alleen te kunnen zijn, besloot ik heel gewaagd een minitrip naar de supermarkt te boeken. Mijn man bleef bij Sophie. Jeetje, daar zit ik dan… alleen in de auto. Zal ik muziek aanzetten of is dat gelijk te veel van het goede?

Uitje

Ik had besloten om er een uitje van te maken (hoe sneu). Maar eenmaal aangekomen weet ik niet eens meer wat ik kom doen. Hoe had ik kunnen denken dat ik dit leuk zou vinden? Al snel wil ik naar de afdeling met chipszakken lopen om daar onderuit gezakt mijn vingers af te likken na een greep paprikachips. Als iemand iets zou zeggen, zou ik boos opstaan en mijn frustratie over de afgelopen maanden uiten.

Prikkelende borsten

Mijn borsten prikkelen van het jankend jong dat bij de vleeswaren zijn tranen over een ons gehakt staat uit te vegen. Ik wil zo graag vragen of zijn moeder hem kan weghalen omdat ik liters moedermelk begin te verliezen, maar ik durf niet. Terug moet ik! Zo snel mogelijk!

&@#kinderen

Ondanks alle hectiek lukt het mij om alle boodschappen te verzamelen. Als ik mij een weg heb gebaand door de beregende jassen en &@#kinderen met mini-boodschappenwagens, krijg ik het gezeik bij de kassa nog. Terwijl de caissière de melk scant, sta ik mijn winkelwagen heen en weer te wiegen en Zeg ken jij ook Boris Beer te neuriën. Ik ben er dus zo één.

Sticker op m’n hoofd

Ik loop terug naar mijn auto en op een of andere manier denk ik dat iedereen naar mij kijkt. ‘Ha, dat is een moeder, dat kun je zo zien’. Ik weet niet waarom, maar dat heb ik dus sinds ik moeder ben. Alsof er een sticker op  mijn hoofd staat dat ik een diploma bevallen heb gehaald (die mag er trouwens best komen).

Eindelijk thuis

Eindelijk ben ik thuis en bij het openen van de voordeur hoor ik hard gehuil. Net op het moment dat ik denk dat ik blij ben om thuis te zijn, moet ik opeens toch weer erg nodig naar de wc.

Over Wendy:

Ik ben Wendy Kruitbosch (28) moeder van Sophie (de als-ik-haar-later-roep-in-de-speeltuin-draaien-er
vast-100-om-commentaar-naam) (juli 2016) en de thuisblijfvrouw van Eric (29). Alles waar ik ooit van droomde, heeft roze sokjes aan en af en toe een zoetig jurkje. Soms ben ik een ‘groene borstvoedmoeder’ en soms ben ik van suiker. Vlak na het overlijden van mijn moeder ontdekte ik mijn zwangerschap. Ik ben het type dat er in gelooft dat dingen gaan omdat ze zo moeten zijn. Met mijn blogs hoop ik je herkenning te geven in het gecompliceerde beroep van moeder zijn.