Blog Petra: Laten we het over hormonen hebben

Met twee kinderen in twee jaar weet Petra als geen ander wat hormonen met je kunnen doen. ‘Ik ben een emotioneel wrak, een takkentrut en een vergiet ineen.’  

Ja sorry, alsof er nog niet genoeg over hormonen is gezegd. Ik raak er in elk geval niet over uitgepraat zonder dit blogje te typen, dus blijkbaar zit er nog zo veel overtollige hormonaliteit in mijn lijf dat het niet anders kan.

Onder invloed

Het is trouwens ook geen wonder dat ik daar last van heb. Na negen maanden zwangerschap in 2014 heb ik zeven maanden borstvoeding gegeven, waarna ik een krap halfjaar min of meer mezelf was voor ik begin 2016 weer zwanger werd, en ik heb tot vorige week borstvoeding gegeven aan onze tweede. Dat betekent dat ik bijna drie jaar lang heb rondgewandeld met een dosis hormonen in mijn systeem waar een Monsanto-koe nog gek van zou worden. Nu zijn er vrouwen die zich daar kiplekker onder voelen, die niets liever willen dan zo snel mogelijk weer zwanger zijn en een baby zo lang mogelijk aan de borst houden. Voor mij geldt dat niet. Ik ben onder invloed van zwangerschaps- en borstvoedingshormonen een emotioneel wrak, een takkentrut en een vergiet ineen.

Emotioneel wrak

Ik zal niet beweren dat ik het in mijn normale staat droog houd bij Hachi. Natuurlijk niet, ik heb een hart net als ieder ander. Maar dat ik afgelopen december totaal in tranen raakte bij het horen van Sean Pauls Rockabye, vond ik wel het andere uiterste. En toch jongens: het raakte me zo, een ode aan de single mom die zulke ontberingen doorstaat omdat ze het beste voor haar kindje wil. Want dat willen we toch allemaal als we kijken naar die kleine schatjes van ons? Sorry, het wordt me een week na het stoppen met de borstvoeding alsnog even te veel dit – snif.

Takkentrut

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ondanks de hierboven beschreven teerhartigheid ben ik met al die hormonen erbij bepaald geen pretje in de omgang. Wat sommige vrouwen waarschijnlijk hebben omstreeks hun menstruatie, dat ken ik gelukkig niet, maar voor de hormonenstoot van een zwangerschap ben ik helaas niet immuun. Dus snauw ik tegen mijn man, het dankbaarste (want: makkelijkste) doelwit van al mijn frustratie, en weer ik hem af als hij het goed wil maken met een knuffel. Ook willekeurige voorbijgangers in mijn leven, zoals mensen die de roltrap blokkeren, in mijn persoonlijke ruimte komen in de bus et cetera, krijgen van mij op z’n minst een boze blik. Ik ben blij dat ik daar nu het lente wordt van af begin te komen, want ik wil graag minstens even zonnig zijn als de wereld.

Vergiet

Ik heb geen al te best geheugen van mezelf, maar ik kan heus wel afspraken onthouden, deadlines halen en dat soort dingen die noodzakelijk zijn om te functioneren als young professional – joe dat ben ik, tegenwoordig ook wel working mom. Anyhow, een van de hormoneneffecten op mij is dat ik dingen vergeet. En dan ook echt totaal vergeet. Ik vergeet mijn portemonnee mee te nemen naar de supermarkt, ik vergeet dat ik iemand had beloofd te bellen, ik vergeet zeg maar gerust van voren dat ik van achteren leef – iets waar ik op zo’n moment ook serieuze vraagtekens bij zet, trouwens. Maar goed nieuws: vandaag heb ik iets onthouden, namelijk dat ik deze blog zou schrijven. Dat noem ik vooruitgang.

Tot zover mijn klaagzang. Ik beloof hierbij dat ik niet weer over hormonen zal beginnen tot ik in de overgang ben. Dat het nog maar heel lang mag duren.

Lees ook:

Blog Petra: 14 financiële meevallers van het ouderschap

Blog Petra: Zes dingen die ik tijdens mijn verlof wilde doen

Blog Petra: Wil je aanspraak? Neem een baby

Over Petra:

Petra Kruijt (1987) is getrouwd met Marcel. Samen hebben ze twee dochters: Louise (december 2014) en Veerle (november 2016). Petra houdt zielsveel van haar gezin, maar ook van haar werk en de rest van wat het leven te bieden heeft. Hoe ze dat allemaal combineert en waar ze tegenaan loopt als moeder, daar schrijft ze over, ter herkenning en vermaak.