Blauwe ballon
Gastblogs,  Laura

Blog Laura: Hoe vertellen we het?

In haar vorige blog schreef Laura openhartig over de shock die zij kreeg tijdens de 20-weken echo van haar ongeboren zoon: de echoscopiste vermoedde klompvoetjes. Dit keer beschrijft ze hoe ze dit aan haar omgeving vertelde. ‘Je wilt niemand onnodig ongerust maken.’

Nadat de echoscopiste tijdens de 20weken-echo van ons tweede wondertje één of twee klompvoetjes dacht te zien, werden we doorverwezen voor een uitgebreidere echo.

Hoe vertel je zoiets?

Naast een lange week wachten op uitsluitsel over de gezondheid van ons kindje (gaat het alleen om klompvoetjes of hangt het misschien samen met iets ernstigers?) restte ons ook nog eens de taak om onze omgeving in te lichten. Maar hoe doe je zoiets? Mijn emoties schoten alle kanten op en probeer dan maar eens dé manier te vinden om dit te vertellen.

Bedrukte gezichten

Bij thuiskomst van de 20-weken echo stond mijn moeder, die onze dochter opving, al op ons te wachten. Zij had de pech om als eerste onze bedrukte gezichten te zien. We vertelden wat er was geconstateerd en we nu een week vol onzekerheid tegemoet zouden gaan. Net als wijzelf, was zij ook totaal niet bekend met klompvoetjes, en na veel praten en een traantje hier en daar, zaten we vol onzekerheid en met onze monden vol tanden op de bank.

Nieuwsgierige vriendinnen

Een aantal vriendinnen waren ook erg nieuwsgierig en informeerden al snel via Whatsapp hoe het was gegaan. Super lief natuurlijk, maar tegelijk een lastige situatie: we wisten tenslotte zelf nog niet alles precies en dan wil je niemand onnodig ongerust maken. Daarbij waren we zelf nog niet eens van de schrik bekomen en wilden we het liever even laten bezinken.

Begrip

Dezelfde dag nog heb ik laten weten dat we waren doorverwezen (naar het Radboud in Nijmegen) voor een uitgebreidere echo en ik er nu liever nog niet te veel over wilde mededelen. Daar kreeg ik gelukkig begripvolle reacties op.

He or she, what will it be?

Een dag later waren we al wat meer van de schrik bekomen en was mijn moeder jarig. We waren van plan om op haar verjaardag mijn ouders, (schoon)broers en (schoon)zussen te verrassen met het geslacht van de baby. Dit zouden we gewoon door laten gaan, besloten we al snel. Met een dubbel gevoel gingen, we met een doos onder de arm, die kant uit. Een doos?! Ja ik had een doos omgetoverd tot een ‘He or She What will it be-doos’ inclusief ballon haha. Toen de doos open ging en er een tatatadaaa… blauwe ballon uit vloog was er natuurlijk blijdschap over het feit dat ons gezinnetje werd aangevuld met een jongetje.

Tranen

Mijn schoonzusje vroeg al een paar keer ‘En was verder alles goed met de baby?’ en ik maar steeds zeggen ‘Dat vertel ik jullie allemaal zo’. Een heel normale vraag natuurlijk, maar op dat moment toch best moeilijk te beantwoorden. Ik kon voor mijn gevoel maar niet het juiste moment vinden om het minder fijne nieuws aan iedereen te vertellen en barstte ineens in tranen uit. Gelukkig was daar mijn mannetje die mij op dat moment feilloos aanvoelde en het van mij overnam.

Opgelucht

Toen de uitgebreide echo uitwees dat ons kindje inderdaad geboren zou gaan worden met twee klompvoetjes en er geen reden was tot zorg over eventuele andere afwijkingen of ziekten, viel er een last van onze schouders. Opgelucht, blij en dankbaar voor de dierbaren die ons in de rollercoaster van afgelopen week hadden gesteund.

Blauwe ballon

Via Whatsapp hebben we uiteindelijk iedereen uitleg gegeven over de klompvoetjes met daarbij een trotse foto van ons met blauwe ballon. Dit hebben we een aantal dagen later via Facebook op dezelfde manier medegedeeld, met een hoop positieve reacties als gevolg.

Bewuste keuze

Het was voor ons een bewuste keuze om ook de afwijking ter sprake te brengen. Het was even schrikken, maar wij staan er positief in en willen dit niet wegstoppen. Ik weet dat er ook een aantal mensen zijn die mijn keuze om dit wereldkundig te maken niet begrijpen, maar het is nou eenmaal onderdeel van ons leven en ook de minder leuke dingen mogen verteld worden. En door er open over te zijn maak je het alleen maar bespreekbaarder.

Over Laura:Laura

Mijn naam is Laura van Rhee-Sliphorst (31), Brabantse en woonachtig in Limburg. Ik ben getrouwd met Juul (31) en trotse mama van Zenna (maart 2015) en Milas (september 2016). Dochterlief is stoer en druk, maar ook heel lief en zorgzaam. Mijn zoon is een vrolijk mannetje dat wat meer zorg nodig heeft omdat hij geboren is met twee klompvoetjes. Onze trouwe viervoeter Pip maakt het gezin compleet. Deze blog gaat over mijn ervaringen als mama. Daarnaast vind ik het belangrijk en leuk om (toekomstige) ouders een kijkje te geven in het leven van een kindje met klompvoetjes.

Lees ook:

Kind met bijzondere voetjes

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge