Dagboek van een verloskundige deel 11: uitgeputte mama

Verloskundige Sabine (25) beschrijft elke maand op Tipje van de luier haar belevenissen in ‘Dagboek van een jonge verloskundige’. In deel 11: ‘Terwijl ik dichterbij kom, zie ik dat ze aan het huilen is.’

Aan het einde van een reeks visites ga ik langs bij Marjan. Zij is ruim een week geleden bevallen van dochter Sofia en de kraamverzorgster is inmiddels naar huis. In de woonkamer is het erg druk met kinderen en visite, ik loop de trap op naar de slaapkamer. Boven aangekomen is het erg donker en ik klop op de deur van de slaapkamer. ‘Binnen’ hoor ik zacht. Als ik de deur open is ook de slaapkamer donker.

Huilen in de hoek

In de hoek zit Marjan, ze is aan het kolven. Terwijl ik dichterbij kom, zie ik dat ze aan het huilen is. Ik vraag haar wat er is. Met horten en stoten komt het verhaal eruit. Het kolven doet ze graag, om zoveel mogelijk moedermelk aan Sofia te kunnen geven, maar bij de andere kinderen ging dit veel soepeler. Dat Sofia de borst steeds niet pakt, valt haar erg tegen en hierdoor is ze gaan twijfelen aan zichzelf. Het kolven kost veel energie, ’s nachts is ze er ruim twee uur mee bezig, en overdag slapen gaat niet door de andere kinderen.

Kritische kraamhulp

Daarbij loopt de kraamweek op zijn einde en is de kraamverzorgster voor de laatste keer geweest is. Dit voelt voor Marjan als een opluchting, want de kraamverzorgster was erg kritisch op alles en maakte het er eigenlijk niet gemakkelijker op. Aan de andere kant staat ze er voor haar gevoel nu alleen voor, met alle kinderen die aandacht willen en een baby die verzorgd moet worden. Als Marjan haar hele verhaal heeft gedaan, komt haar man naar boven. Ik vat kort het verhaal samen en met z’n drieën maken we een plan voor de komende dagen.

Opgelucht

Marjan ziet er een stuk beter uit nu dat ze het er allemaal uitgegooid heeft. Met z’n drieën lopen we naar beneden, waar Marjan meteen aan de slag gaat om koffie te zetten voor de visite. In de keuken vraag ik haar wat ze nu nog nodig heeft van ons en spreek af om over twee dagen nog even te bellen met elkaar. Ze glimlacht en ik stap de deur uit.