Dagboek van een verloskundige deel 5: ‘Oeps, ze heeft al acht centimeter’

Verloskundige Sabine (25) beschrijft elke maand op Tipje van de luier haar belevenissen in ‘Dagboek van een jonge verloskundige’. In deel 5: ‘Redden we het ziekenhuis nog?’

Aan het einde van mijn dienst rijd ik van het ziekenhuis terug naar huis. Ik denk aan wat ik in 24 uur allemaal beleefd heb. De vorige nacht stond in het teken van Mira (23), in verwachting van haar eerste kind. Ze rommelde al dagen, maar de weeën zetten nog niet echt door. Vannacht wel, dus de bevalling was begonnen.

Naar het ziekenhuis

Ik bezocht Mira en Peter tweemaal om de weeën en ontsluiting te beoordelen. Tussen de bezoeken door braken de vliezen spontaan, maar de weeën waren niet krachtig genoeg om voor meer ontsluiting te zorgen. In de ochtend besloot ik om Mira over te dragen aan het ziekenhuis, zodat ze een weeënopwekkend middel kon krijgen.

Dág slaap!

Na een gebroken nacht was mijn ochtend gevuld met kraamvisites en telefoontjes. Rond het middaguur werd ik gebeld door Bianca (26), ook in verwachting van haar eerste. De weeën waren begonnen. Daar ging mijn plan om een paar uurtjes te slapen. Aan de telefoon klonk ze rustig, dus ik verwachtte dat ze nog niet veel ontsluiting zou hebben.

Oeps, al 8 centimeter

Bij binnenkomst zag ik dat de weeën na ons telefoongesprek toch wel wat serieuzer waren geworden. Tot mijn verbazing had ze al acht centimeter! Oeps… Vanwege een operatie in het verleden moest Bianca in het ziekenhuis bevallen en had de gynaecoloog gezegd dat het nog maar de vraag was of het op de natuurlijke manier kon. Dus hup de auto in, terwijl ik het ziekenhuis liet weten dat we eraan kwamen.

File

Onderweg zat natuurlijk alles tegen; dichte spoorbomen en een file. Ik reed achter Tom en Bianca aan, terwijl ik mezelf bleef afvragen: ‘Doe ik hier goed aan? Hadden we niet thuis moeten blijven ondanks het advies? Redden we het ziekenhuis nog?’ Eindelijk kwam het ziekenhuis in zicht en terwijl ik mijn auto op de parkeerplaats zette, zag ik Tom met Bianca in een rolstoel naar binnen rennen. Ik greep mijn tas en pasje en rende erachteraan.

Gelukkig, gehaald!

Ik kom ze tegen bij de liften, Bianca heftig puffend en Tom hijgend van het sprintje. Op de verloskamers aangekomen staat alles al klaar. ‘Gelukkig’, denk ik. ‘We hebben het gehaald’. Niet veel later geeft Bianca aan dat ze moet persen en binnen een halfuur brengt ze hun gezonde zoon Lukas op de wereld. Op een paar hechtingen na heeft Bianca nergens last van, al die zorgen omtrent de operatie uit het verleden zijn gelukkig voor niets geweest. Even later kreeg ik ook te horen dat Mira net bevallen was van dochter Eliza.

Groot contrast

In de auto terug naar huis ben ik blij dat er weer twee paar nieuwe ouders zijn met gezonde kinderen, ook al staat het verloop van beide bevallingen in groot contrast met elkaar. Zo gaat het nu eenmaal in de verloskunde; geen bevalling is hetzelfde.

Lees ook:

Deel 4: de nasleep van een miskraam
Deel 3: taalbarrière
Deel 2: vier bevallingen in één nacht
Deel 1: hoe een derde bevalling heel anders kan gaan

Bewaren

Bewaren

Bewaren