Crèche-stress: ‘Ik moet haar toch een keer loslaten’

Vol goede moed gingen wij vorige week bij een kinderdagverblijf voor onze dochter kijken. Ik kon geen enkel minpunt ontdekken. En toch kan ik het nog niet over mijn hart verkrijgen om haar in te schrijven. Loslaten: wat is dat moeilijk.  

Zoals je in dit blog voor FabMama kunt lezen, denken wij eraan om onze dochter (17 maanden) één dag per week naar het kinderdagverblijf te brengen. Zodat ze met andere kinderen kan spelen, aandacht leert delen en al die andere dingen leert en doet die ze op een dagverblijf doen. Mooie bijkomstigheid is dat het mij de ruimte zou geven om meer tijd te stoppen in Tipje van de luier – iets dat ik heel graag wil.

Goed teken

Dus gingen wij vorige week vol goede moed bij het kinderdagverblijf in onze nieuwe woonplaats kijken – waar we hopelijk over een maand of 6 onze nieuwe woning kunnen betrekken. We kregen een rondleiding van een uur, de leidsters waren hartstikke lief, het zag er allemaal prima uit en het leek erop alsof keurig alle regels werden nageleefd. Ze hadden per direct plek. En, het belangrijkste: Bente was nog niet binnen of ze trippelde naar de speelplaats en keek niet meer naar ons om. Goed teken.

Niet overtuigd

En toch heb ik nog niet gebeld om haar aan te melden. Voornamelijk omdat ik zo bang ben dat ze er straks helemaal niks van snapt. Dat we haar daar met allemaal onbekende leidsters en kinderen achterlaten, ze zich in de steek gelaten voelt en denkt: waar is mama nou? Dat filmpje speelt zich telkens voor mijn ogen af. Dat is dus het nadeel als je je kind op latere leeftijd wegbrengt: dan zijn ze zich veel meer bewust van wat er gebeurt.

Doorbijten

Ter geruststelling zei een collega – zelf moeder van twee – vandaag dat kinderen echt niet op die manier denken. En dat juist een voordeel van deze leeftijd is dat ik het haar kan uitleggen: mama gaat nu werken, jij gaat lekker spelen, en straks kom ik je weer fijn ophalen.

Even wennen

Natuurlijk zal het even wennen zijn, maar ze is vast binnen no-time als een vis in het water. Als ik al zag hoe dapper ze die zaal inliep… En ze gaat natuurlijk niet meteen voor een hele dag: ze gaat eerst een paar uurtjes wennen. Daarbij: we zullen er toch een keer aan moeten geloven. Is het niet nu met de crèche, dan is het over een jaartje naar de peuterspeelzaal of over 2,5 jaar naar de basisschool.

Ik moet haar toch een keer loslaten.

Lees ook:

Geboren: een flinke dosis schuldgevoel

Best moeilijk: nooit meer alleen zijn