Geboren: een flinke dosis schuldgevoel

Bij mijn bevalling is niet alleen een kindje ter wereld gekomen, maar ook een flinke portie schuldgevoel. Ik – en ik denk veel moeders met mij – heb vaak het gevoel dat ik mijn kind tekort doe. Al weet ik ook wel dat dit niet gegrond is.

Ergens in mijn achterhoofd zit dat stereotype beeld van de moeder die 24/7 bij haar kind is (of hoort te zijn) en daar volledige voldoening uit haalt. Die fluitend dag in dag uit luiers verschoont, het huishouden doet en met haar kindje naar de kinderboerderij gaat. En ’s avonds met een gelukzalig gevoel naar bed gaat. Doe ik ook, alleen dan niet meer dan vier dagen per week. Anders loop ik tegen de muren op.

Niet leuk genoeg?

Ergens voel ik me schuldig dat ik die drang om fulltime thuis te zijn niet heb. Ik denk omdat het dan lijkt alsof ik mijn dochter niet leuk genoeg vind. Maar dat is het zeker niet. Ik ben dol op haar en ben heel graag thuis met haar. Het is dat ik andere dingen óók heel leuk vind.

Brood op de plank

Ik weet overigens zeker dat de meeste papa’s dit gevoel niet hebben. Als ik dit navraag bij mijn man, zegt hij: ‘Waarom zou ik me schuldig moeten voelen dat ik vier dagen werk? Er moet toch geld verdiend worden?’ Check. Dus waarom zou ik dit gevoel dan wel hebben? Anno 2016 zijn mannen en vrouwen toch helemaal gelijk?

Toch heb ik er last van. Ik kan er niets aan doen. Dit is waar ik mij bijvoorbeeld schuldig over kan voelen:

Dat ik drie dagen per week niet bij haar ben i.v.m. werk
Dat ik het fijn vind om te werken
Dat ik soms tijdens een werkdag vergeet om even aan haar papa of oma’s te vragen hoe het met haar gaat
Dat ik me er vaak makkelijk vanaf maak door haar een kant-en-klaar potje voor te schotelen
Dat ik vraag of mijn ouders een extra dag oppassen als ik ziek ben
Dat ik overweeg om haar een dag naar de kinderopvang te brengen (al doe ik dat vooral voor haar, zie dit blog: Mijn kind wel of niet naar het dagverblijf? )
Dat ik haar soms nog even vijf minuutjes in bed laat liggen, zodat ik nog even snel iets af kan maken
Dat ik heerlijk vind als ze pardoes een keer langer slaapt
Dat ik soms een dagje alleen nodig heb, lees ook: Is het erg dat mama soms een dag voor zichzelf wil?
Dat ik het moeilijk vind om nooit meer alleen te zijn, lees ook: Best moeilijk: nooit meer alleen

Enzovoorts. Toch, en dat is het gekke, zou ik niets aan mijn leven willen veranderen. Ik weet dat ik er geen leukere moeder van zou worden als ik fulltime thuis zou zitten. Dat is dan ook wat ik tegen mijzelf zeg als ik mij schuldig voel. Dat verzacht het leed enigszins. En, vanaf nu, ga ik net als mijn man denken: er moet toch brood op de plank komen?

Hebben jullie dit ook, dat knagende schuldgevoel?