Help, mijn baby slaapt op zijn buik

Ik moet iets bekennen. Mijn baby slaapt – net als zijn zus – op zijn buik. Dat ‘mag’ natuurlijk niet. Maar wat moet je dan, als hij anders niet slaapt?

Het dieptepunt in mijn carrière als moeder bereikte ik toen Bente, onze oudste, acht weken was. Ik zat in tranen op de bank, zij krijste boven de boel bij elkaar.

Handen vrij

Een paar uur eerder zaten we op het consultatiebureau. Ik vroeg  wat ik kon doen om Bente ook overdag in haar bedje te laten slapen. Na acht weken was ik het zat dat ze alleen bovenop mij wilde slapen. Zodra ik haar op haar rug in haar bedje legde, werd ze wakker. Ik vond het heel knus en gezellig, maar op een gegeven moment wilde ik ook wel weer eens mijn handen vrij hebben.

Nieuw slaappatroon

De CB-verpleegkundige was duidelijk: Bente moest een nieuw slaappatroon aanleren. Eén ding deden we al goed: vóór elk slaapje een vast ritueel volgen. Voeden, nog even spelen, luier verschonen en dan slapen. Wat ik fout deed, is dat ik haar in slaap hielp. Dat moest ze zelf gaan leren. Want alleen als baby’s wakker in bed worden gelegd en zelf in slaap vallen, slapen ze diep en rusten ze uit.

Krijsen, krijsen, krijsen

Volgens de verpleegkundige zou Bente gaan huilen – krijsen misschien wel – maar ze zou vanzelf moe worden en in slaap vallen. Langer dan twintig minuten zou ze het echt niet volhouden. Maar na een half uur krijste Bente nog. Volledig over haar toeren, en ik ook. Ik kon het niet meer aan, en haalde haar eruit.

Op haar buik

Na twee weken aanmodderen besloot ik haar – nadat ze op mijn schoot in slaap was gevallen – eens op haar buik te leggen, in haar wagen in de kamer. Onder streng toezicht van mij, uiteraard. Haar papa was tenslotte ook een buikslaper geweest, vertelde mijn schoonmoeder. En ja hoor: mevrouw sliep als een roosje verder.

Extatisch

Ik wist van gekkigheid niet wat ik moest doen met mijn vrije tijd. Was opvouwen? Afwasmachine uitruimen? Of misschien ook gewoon even mijn ogen dichtdoen? Elke vijf minuten checkte ik even of ze nog ademde, maar ik was extatisch. Ineens had ik een baby die langer dan een half uur sliep. En dan niet óp mij, maar in haar eigen bedje!

Zelf inslapen

Op een gegeven moment zijn we Bente ook wakker op haar buik in haar wieg gaan leggen. Steeds sneller sliep ze in – zonder te krijsen. Wat een heerlijkheid. Na vier maanden wilde ze ook ’s nachts niet meer op haar rug slapen, en legden we haar ook op haar buik.

Nóg een buikslaper

Inmiddels is ze bijna drie en slaapt ze nog altijd op haar buik. En haar broertje (bijna 3 maanden) blijkt ook een buikslapertje te zijn. Hem hebben we na een paar weken al tijdens zijn slaapjes overdag op zijn buik gelegd, omdat hij op zijn rug zichzelf telkens wakker ‘sloeg’. Inbakeren hielp ook niet: hij bleef onrustig. Ties ligt dan trouwens wel op een aerosleep matrasje op zijn buik. Dat geeft toch een gevoel van meer veiligheid (al zijn over dat product de meningen verdeeld).

Schuldgevoel

’s Nachts wil Ties gelukkig nog wel op zijn rug, in zijn swaddle (mocht je die nog niet kennen: topding). Dat vind ik wel heel fijn, want anders slaap ik zelf niet lekker. Ik voel me namelijk een slechte moeder als ik mijn baby op zijn buik leg. Want de kans op wiegendood is nu eenmaal groter (al is de echte oorzaak van dat verschijnsel nog steeds niet gevonden).  Google maar eens op ‘baby buikslapen’ en je durft je baby nooit meer op z’n buik te leggen. Maar ja, wat als hij anders niet slaapt? Een hels dilemma vind ik het.

Meer buikslapers?

Overigens, als ik om mij heen vraag, blijken wel meer baby’tjes op hun buik te slapen. Maar eigenlijk schamen alle moeders zich er een beetje voor. Herkenbaar?